Soms heb je van die dagen…

Gister was zo’n dag. Zo’n dag die voor iedereen chaos zou zijn, maar waar ik dagen later nog last van heb. De chaos begint hier standaard al aan het begin van de dag met vier kinderen die op tijd klaar moeten zijn. Wanneer de oudste drie op school zijn en ik boodschappen heb gedaan kan ik het weer wat rustiger aan doen, al is er altijd genoeg te doen voor mij natuurlijk, maar dat kan op een rustiger tempo. Dit keer moest ik extra aan de bak, want ik was zo slim geweest om de klas van Fien thuis uit te nodigen. Ze werken momenteel aan het thema ‘huizen’ op school en haar meester wilde graag wat verschillende huizen van binnen en van buiten laten zien. Wij wonen bij school in de straat en ik had geen andere afspraken in de ochtend dus ik had gezegd dat ze best bij ons langs mochten komen. Maar ja, op het moment dat ik dat zeg vergeet ik even mijn NAH en de perfectionist in mij en dus moest het hele huis nog even aan kant voor 11:00 uur. Gelukkig was Tony wel thuis dus konden we het samen doen.

Er kwam ook nog even een blaasontsteking tussendoor dus moest ik nog even snel richting de huisarts voordat Fien met haar klas voor de deur zou staan dus rennen, vliegen, opstaan en weer doorgaan… Ik was precies op tijd weer terug en alles was op tijd netjes en schoon. Dertig kleuters, een meester en een juf zijn door het hele huis gedenderd. Terwijl zij doorgingen naar een huis verderop konden wij de tafel dekken voor de lunch en daarna kon ik Fien weer ophalen.

Na de lunch opruimen, Tony naar zijn werk, Jazzlyn op Kaeden laten passen, ik Fien naar school brengen door de sneeuw en meteen daarna Rivaro naar een VWO info middag op een middelbare school brengen. Nou ben ik niet zo’n held op de weg met sneeuw, of zeg maar helemaal niet, dus je kunt je misschien voorstellen dat alleen dat ritje al bakken met energie kostte en dat terwijl die energie eigenlijk altijd al ergens rond 09:00 uur min of meer op is. Maar we kwamen veilig aan en hij was net op tijd voor de info middag dus ik kon weer rustig terug naar huis rijden. Dacht ik. De auto startte namelijk niet. Niets, noppes, nada deed de auto. Ik tref dit soort dingen altijd als ik alleen ben, echt altijd. ANWB dus maar. 60 tot 90 minuten wachttijd kreeg ik te horen. In de school maar wachten dan, want inmiddels was ik al door en door koud. In die school waren blijkbaar net de lessen afgelopen, want al snel werd ik omringd door stuiterende brugpiepers. Gelukkig zat er nog wel iets mee, want de ANWB liet niet lang op zich wachten en mijn reddende engel was er al na 20 minuten. Accu dood was het vonnis. Maar dan ook echt dood. En dus kon ik een half uurtje later, een nieuwe accu rijker, weer op pad.

Op naar de apotheek, want de doktersassistente heeft ook inmiddels gebeld met de uitslag van mijn potje bloed, dus lag er een kuurtje voor me klaar aan de andere kant van het dorp. Meteen nog even door naar de supermarkt, want ik was ’s ochtends het brood vergeten en hup meteen richting school voor Fien. Chaos met auto’s bij school dus snel de auto thuis neergezet, nog even snel plassen, want tja die blaasontsteking he, en weer doorrr. Fien thuis, hond uitlaten en de weg weer op om Rivaro te halen. Thuis snel het eten maken, eten, opruimen, Fien en Kaeden in bad en daarna in bed en toen… toen kon ik eindelijk neerploffen en was mijn accu dood.

Zal ik het ooit leren?

8 gedachten over “Soms heb je van die dagen…”

  1. Ach lieverd toch! Zelfs ik had met zoiets een lege accu gehad , laat staan jij. Wat een dag voor je! Helaas was ik gister ook niet in staat om je te helpen, maar als ik alsnog Ier jan doen…. dikke kus en wat ik nog dapperder vind is dat je nooit klaagt ! Hou van jou xxx

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.