Labels

Je leest het regelmatig, kinderen krijgen steeds vaker en te snel een label of etiket opgeplakt van ADHD, Autisme, Dyslexie, etc. Nadat mijn oudste de diagnose ADHD kreeg wist ik het eigenlijk al, maar nadat we hebben geprobeerd een dyslexieverklaring voor mijn zoon te krijgen weet ik het zeker: Dat labeltje krijg je echt niet zomaar.

Rivaro heeft altijd al moeite met lezen gehad, dat was vanaf groep 3 al duidelijk. Hier gingen dan ook alle 10-minuten gesprekken over in het jaar dat volgde. Hij kreeg extra hulp. Lezen met kinderen uit een groep hoger. In groep 4 stapten we over naar een andere basisschool, omdat 35 leerlingen met 8 verschillende leerkrachten per week ons niet bevorderlijk leek voor de leerprestaties van Rivaro. Maar ook hier dezelfde boodschap ieder 10-minuten gesprek. Het eerste jaar kreeg hij extra leeshulp van de Intern Begeleider (IB’er), het tweede jaar gebeurde er weinig. Na groep 5 zijn we verhuisd en na de zomervakantie begon Rivaro dus weer op een andere basisschool. Een paar weken later werd ik gebeld door de IB’er van zijn nieuwe school met de vraag of hij op de vorige school wel eens getest was op dyslexie. Hij was daar niet alleen niet op getest, het woord is zelfs nooit gevallen. Toch was het bij deze IB’er het eerste waar zij aan dacht na het lezen van zijn dossier.

Voor een leerling op dyslexie getest mag worden (of eigenlijk voordat dit aangevraagd mag worden) moet eerst duidelijk zijn dat er ondanks extra hulp niet genoeg vooruitgang is geboekt. Tien weken extra leeshulp volgde. En na die tien weken nogmaals tien weken. Hij bleek niet genoeg vooruitgang te hebben geboekt na dit traject. We waren dus al twintig weken verder voor we überhaupt een onderzoek aan mochten vragen. En dan moet er ook nog eerst toestemming komen van de gemeente, aangezien zij het onderzoek en de eventuele hulp die daar uit voortkomt moeten financieren. Een hoop vragenlijsten en een bezoek van de betreffende ambtenaar volgde, maar de toestemming was in ieder geval rond.

Dan volgen er nog meer vragenlijsten van het instituut dat het daadwerkelijke onderzoek doet en dan bepalen zij of het onderzoek in hun ogen nodig is of niet. Bij Rivaro was de conclusie dat waarschijnlijk het gebrekkige onderwijs van de vorige scholen de reden was van zijn achterstand op het gebied van lezen en spelling. Hij kwam dus niet in aanmerking voor het onderzoek. Helaas pindakaas. Na een half jaar mochten we het nogmaals proberen, maar ook na een half jaar zagen zij nog teveel vooruitgang om hem in aanmerking te laten komen voor het onderzoek.

Ondertussen was duidelijk dat Rivaro dan wel op het gebied van technisch lezen (VMBO-basis niveau) en spelling (VMBO basis/kader niveau) slecht scoorde, op het gebied van begrijpend lezen en rekenen scoorde hij op VWO niveau. Hartstikke mooi natuurlijk, maar hoe moest ik dat voor me zien op het voortgezet onderwijs met zo’n niveauverschil? Omdat school er nog steeds van overtuigd was dat Rivaro dyslexie heeft hebben we begin van dit schooljaar nogmaals de aanvraag gedaan, maar dan bij een ander instituut. Weer moest er toestemming gevraagd worden aan de gemeente en weer waren er talloze vragenlijsten, maar twee weken geleden mocht hij dan eindelijk voor het onderzoek komen.

En wat ben ik blij dat school zich niet bij de eerdere conclusies heeft neergelegd, want gisteren ontvingen we de conclusie van het onderzoek: ernstige dyslexie. Even slikken natuurlijk zo’n uitslag, maar na ruim 2,5 jaar gaat hij eindelijk de hulp ontvangen die hij nodig heeft en net op tijd voor hij naar het voortgezet onderwijs gaat is dan eindelijk die dyslexieverklaring in de pocket. Dus wat zei je ook alweer over die labels bij kinderen tegenwoordig?

P.s.: Naast de uitslag van het dyslexieonderzoek kregen we ook zijn definitieve advies te horen. VWO! Hoe trots kun je zijn?!

Photo by rawpixel on Unsplash

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.