Omdat ik destijds geen info kon vinden over een zwangerschap na een c.v.a. leek het me wel fijn om mijn ervaring in een blog te delen.
Ik wil er wel duidelijk bij zeggen dat dit puur en alleen mijn ervaring is. Er is nog steeds heel veel onduidelijkheid bij artsen rondom dit onderwerp, omdat ze er niet zo vaak mee te maken hebben en daarom lees ik veel verschillende ervaringen. Iedere arts lijkt hier weer anders mee om te gaan.
Eerste zwangerschap na mijn herseninfarct
In de eerste instantie heb ik er zelf niet eens bij stilgestaan of ik ergens rekening mee moest houden en of ik überhaupt wel zwanger ‘mocht’ raken. Toen ik iets sneller dan verwacht zwanger bleek besefte ik mij dit wel meteen en ik heb toen direct de huisartsenpost gebeld om in ieder geval alvast te vragen of ik mijn bloedverdunners nog kon blijven slikken. In samenspraak met de neuroloog en gynaecoloog is besloten de Persantin te stoppen en alleen verder te gaan met Ascal. Van Parsantin was niet bekend of dit schadelijk kon zijn voor de baby dus werd er geen risico genomen.
Met ongeveer 6 weken had ik last van bloedverlies, dat achteraf verband zou kunnen hebben met de bloedverdunners. Gelukkig bleek er niets aan de hand, maar dit was wel schrikken uiteraard, ik had twee weken lang (mocht niet eerder komen) geen idee of ik nog zwanger was namelijk. Tijdens deze zwangerschap bleef ik verder onder controle van de gynaecoloog en na die bloeding waren er eigenlijk geen bijzonderheden, behalve natuurlijk de vermoeidheid, die nu dubbelop was.
Mijn gynaecoloog had regelmatig contact met het VUmc. Er werd besloten dat ik met week 37 moest stoppen met de bloedverdunners, zodat deze op tijd uit mijn lijf zouden zijn voor de bevalling, aangezien die normaal al bloederig genoeg is natuurlijk 😛 . Ik vond dat best heel spannend, omdat ik bij mijn eerste zwangerschappen flink overliep (40+9 en 40+6) en dit zou kunnen betekenen dat ik dan misschien wel 4 of 5 weken zonder bloedverdunners zou moeten doen. Ik besprak mijn zorgen met de gynaecoloog en zo werd besloten dat ik met week 39 zou worden ingeleid. Ook werd besloten dat ik voor het inleiden een ruggenprik zou krijgen, om zo mijn energie te kunnen sparen, zodat ik kracht genoeg zou hebben om te persen. Na twee bevallingen zonder pijnbestrijding vond ik dit best jammer en ook wel spannend.
De bevalling
En zo kreeg ik dus op de dag van het inleiden eerst de ruggenprik en werd daarna pas het infuus aangesloten om de weeën op te wekken. Jeetje wat waren die weeën ineens peanuts in vergelijking met wat ik bij nummer 1 en 2 had meegemaakt. Die ruggenprik was geweldig!
Tot mijn been ineens ging tintelen en vervolgens gevoelloos werd. Even had ik een deja-vu en ik schoot direct in de stress. Dit ging mis! Was het weer een infarct?! Gelukkig bleek alleen maar een deel van de verdoving naar mijn been te zijn gezakt en was het dus alleen maar vervelend, maar dus niets ernstigs. Pfieuw! De bevalling ging verder zeer voorspoedig, zelfs zo voorspoedig dat ik nog een ijsje zat te eten terwijl ik al persweeën had. Zo zou ik nog wel 10 keer kunnen bevallen 😉
Tweede zwangerschap na mijn herseninfarct
Bij Kaeden ging het iets anders. Omdat het bij de zwangerschap van Fien zo goed ging werd nu besloten de afspraken om en om te doen bij de verloskundige en de gynaecoloog. De gynaecoloog zou evengoed de bevalling doen, maar de controle afspraken konden ook prima bij de verloskundige. Wel kreeg ik weer een bloeding in het eerste trimester wat uiteraard toch weer heel erg spannend was, vooral ook omdat het dit keer heftiger was dan de vorige keer.
Niet zoals gepland
We spraken hetzelfde af, inleiden met 39 weken, ruggenprik voor het inleiden. Maar met 39 weken kreeg ik eerst een ballonnetje (ik had nog niet genoeg ontsluiting om in te leiden) en vervolgens begonnen de weeën een uurtje later spontaan. Op zich fijn, maar dus geen ruggenprik vooraf dit keer en in het ziekenhuis bleek er ook voorlopig nog geen anesthesist beschikbaar, waardoor het lang duurde voor ik uiteindelijk de ruggenprik kreeg. Na een hele dag en halve nacht was mijn energie eigenlijk al meer dan op toen ik mocht persen en voor mijn gevoel kon ik daardoor niet genoeg kracht zetten. Dat was echt heel lastig en zwaar. Kaeden werd alsnog best snel geboren, maar het persen duurde wel langer daardoor dan bij zijn broer en zussen. Niet echt de ideale bevalling dit keer helaas, dus ging ik doodmoe, maar gelukkig wel een prachtig mannetje rijker weer naar huis
Borstvoeding
Wat betreft borstvoeding i.c.m. bloedverdunners: Bij Fien werd het afgeraden, ze hadden liever dat ik na de bevalling direct weer zou starten met mijn gebruikelijke medicatie en daarvan was niet bekend of en in welke hoeveelheid het in mijn melk terecht zou komen. Ik heb haar direct na de bevalling 1 keer gevoed en ben daarna weer met mijn medicatie gestart en verder gegaan met kunstvoeding. Bij Kaeden kreeg ik wel groen licht, mits ik Ascal bleef slikken in plaats van Clopidogrel (die ik inmiddels slikte voor de zwangerschap in plaats van de ascal en persantin). Het was geen groot succes, maar ik heb in ieder geval wel een poging kunnen doen.
Heb je nog vragen? Stel ze gerust!
foto door Judy Kollis van Zo Mooi Fotografie
model: Moi 😉
Ha Yvonne,
Dank voor het delen van je verhaal. Ik ben nu 34 wkn zwanger van de tweede. Door een motorongeluk met zware hersenschudding tot gevolg twee jaar geleden heb ik last van Post Commotioneel Syndroom. Dit uit zich onder andere in verminderde belastbaarheid.
De tip om om die reden al eerder aan pijnstilling te denken is mij waardevol!
Verder ben ik benieuwd naar je herstel na de bevalling. Ik kan me voorstellen lang bij te moeten komen van de overprikkeling, in combi met de onderbroken nachten…. En dan zie ik best op tegen de ‘eisen’ van de buitenwereld. Hoe heb jij het ervaren? En heb je nog tips?