Opeens heb je het, je wordt conducteur!

Voordelen en nadelen

In een eerdere blog schreef ik over acceptatie. Een van de dingen die ik erg lastig te accepteren vind na mijn infarcten is het niet meer kunnen werken. En dan vooral het niet meer kunnen werken als hoofdconducteur. Eerlijk is eerlijk, nu met vier kinderen heeft het natuurlijk ook zo zijn voordelen, maar ik vind het na al die jaren nog steeds meer een nadeel. 

Thuisblijfmoeder

Het was nooit mijn intentie om thuisblijfmoeder te worden. Zo noem ik het liever ook niet. Ik zeg liever dat ik al met pensioen ben, thuisblijfmoeder klinkt alsof het een keuze was, terwijl dit nooit mijn keuze is geweest. Ik heb vanaf mijn 15e met plezier gewerkt. H&M, Bijenkorf, Levi’s, de zorg, ik vond het allemaal leuk, maar bij de NS had ik echt mijn plek gevonden. Ik vond het heerlijk om iedere werkdag tussen de mensen te zijn. Tientallen (geweldige) collega’s en honderden reizigers (soms wat minder geweldig 😉 ) kwam ik iedere dienst tegen. Natuurlijk was het werk als conducteur soms ook minder leuk, en was het best heel zwaar om 32 uur per week onregelmatig te werken naast een gezin, toch ging ik met veel plezier naar mijn werk toe. Iedere dag weer.

Het gewone leven bleek zwaar

Toen ik op de Stroke Unit lag zei ik dan ook dat ik met een week of twee gewoon weer aan het werk zou gaan als conducteur. Ik kon weer lopen en voelde me goed dus hup, even bijkomen en weer gaan! Helaas bleek de werkelijkheid anders en kwam ik er thuis pas achter dat ik er cognitief minder goed vanaf gekomen ben. Het ‘gewone leven’ bleek heel zwaar en zelfs toen ik na een paar maanden weer voorzichtig wat uurtjes ging werken bleek werken eigenlijk niet meer samen te gaan met mijn gezin en gezondheid. Ik negeerde alle signalen en ben er gewoon voor gegaan. Heel langzaam bouwde ik mijn uren op en na 2 jaar kreeg ik het zelfs voor elkaar om weer veiligheidsgeschikt verklaard te worden . Ik kon weer de trein op als hoofdconducteur in plaats van dat ik zou worden afgekeurd. Ik had mijn doel bereikt!

Thuis ging het ondertussen steeds slechter

Dat het thuis steeds minder goed ging negeerde ik maar. Maar ook het werken bleek toch geen succes. Mijn geheugen en concentratie lieten me in de steek en ik had moeite om mijn emoties onder controle te houden. Zomaar ineens lachen of mijn tranen in bedwang houden bij de kleinste confrontatie. Niet handig in deze functie. Ook kreeg ik door de steeds erger wordende vermoeidheid steeds meer moeite om veilig naar huis te rijden na een dienst of om naar het werk toe te rijden na een slechte  nacht of zware ochtend. Uiteindelijk stortte ik in. Ik was terug bij af. En zo ging het nog 2 jaar verder. Zelfs toen ik overstapte naar een rustigere functie. Ik bouwde uren op en viel weer terug, bouwde op, viel weer terug, etc..

Er kon zelfs geen bloemetje vanaf

Uiteindelijk ben ik afgedankt door het bedrijf waarvoor ik jaren lang mijn uiterste best heb gedaan om ‘het verschil te maken’ als service medewerkster, hoofdconducteur en bij V&S. Geen afscheid en zelfs een bloemetje kon er niet vanaf. Ik kon mijn spullen inleveren en dat was het.

Dubbel gevoel

Daarna ben ik door het UWV volledig afgekeurd. Wat een dubbel gevoel was dat. Na ruim 4 jaar knokken was het eindelijk klaar, maar jeetje wat voelde dit definitief. Een streep door al mijn dromen.

Gemis

Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder en mis ik mijn werk als hoofdconducteur en mijn lieve collega’s nog steeds. Ik vind het soms nog steeds best lastig om met de trein te gaan. Daar had ik ook nog in uniform moeten lopen. En vooral mijn oude standplaats, Alkmaar, vermijd ik het liefst nog steeds. Daar liggen naast de leuke en mooie herinneringen van het begin van mijn loopbaan vooral heel veel pijnlijke herinneringen aan het einde van mijn loopbaan. Maar de mooie herinneringen koester ik en gelukkig zijn dat er veel meer dan de nare.