“Maar je ziet niets aan je?”
Regelmatig krijg ik em te horen. Ik ben jong en mijn restverschijnselen zijn onzichtbaar. En ik denk dat de meeste mensen bij een beroerte nog steeds denken aan een bejaarde met een scheve mond en een verlamde arm en been. Ik moet eerlijk zeggen dat dat ook mijn beeld was tot 21 november 2009 dus ik neem het ze ook niet kwalijk.
Bedrijfsarts
Zelfs de bedrijfsarts geloofde me niet, want hij had nog nooit gehoord dat dit op mijn leeftijd kon gebeuren. “Wat bedoel je met een beroerte?” “Maar wat gebeurde er dan?” “Waar kon je het aan merken?” “Maar wie heeft die diagnose vastgesteld dan? Is er onderzoek gedaan? Zijn er scans gemaakt?” waren de eerste vragen die hij (telefonisch) stelde. Toen hij tijdens mijn eerste spreekuurbezoek ook nog meerdere keren herhaalde dat hij hier nog nooit van had gehoord kun je je misschien wel voorstellen dat ik er snel klaar mee was. Die nam ik het dus uiteraard wel kwalijk. Sterker nog, ik kan nog steeds woest worden als ik aan die tijd terugdenk.
Het had ook anders af kunnen lopen
Natuurlijk is het aan de ene kant ontzettend fijn dat je niets aan me ziet, dat mijn linkerkant het op een paar haperingen na weer doet, dat mijn spraak alleen wat verstoord is als ik heel moe ben, of na een paar borrels ;-). Ik ben het engeltje op mijn schouder (en natuurlijk de artsen) ontzettend dankbaar dat er snel en goed gehandeld is waardoor de schade voor mij beperkt is gebleven, want ik weet ook dat het heel anders af had kunnen lopen.
Wat je niet ziet is er niet
Toch is het aan de andere kant niet altijd makkelijk dat mijn restverschijnselen onzichtbaar zijn. Voor veel mensen geldt toch gewoon ‘wat je niet ziet is er niet’. Vooral toen ik nog volop aan het revalideren en reïntegreren was liep ik hier soms wel dagelijks tegenaan. Na een paar weken, toen ik voor het eerst weer op het werk koffie ging drinken, kreeg ik de eerste opmerking al “Je ziet er goed uit, wanneer begin je weer?”. Maar ook nu ik niet meer werk loop ik er nog regelmatig tegenaan. “Wat voor werk doe je?” is toch een veel gestelde vraag in het leven en ik vind het nog steeds moeilijk om te moeten antwoorden met “Ik werk niet” en als ik dan ook nog vertel dat ik afgekeurd ben zie ik toch regelmatig bedenkelijke blikken.
Je ziet mijn restverschijnselen niet
Ik heb nog steeds het gevoel me te moeten verdedigen waarom ik niet werk, want ik mag dan aan de buitenkant weinig schade zijn, aan de binnenkant heb ik helaas minder mazzel, maar ja, die restverschijnselen zijn onzichtbaar. Je ziet niet dat ik moeite heb om het gesprek te volgen. Je ziet niet dat ik na een feestje een week nodig heb om bij te komen. Je ziet niet dat ik de snelheid van het verkeer niet bij kan houden als ik erg moe ben. Je ziet niet dat ik last heb van de vele verschillende geluiden. Je ziet niet dat ik niet kan slapen na een drukke dag, omdat ik de prikkels niet goed kan verwerken. Je ziet niet dat ik moeite heb om in te schatten hoeveel tijd ik ergens voor nodig heb. Je ziet niet dat ik moeite heb om mijn emoties onder controle te houden. En je ziet niet dat het ondanks de glimlach soms helemaal niet zo lekker gaat.
Gelukkig
Maar gelukkig ben ik er nog. Gelukkig kan ik mijn kinderen nog zien opgroeien. Gelukkig kan ik al hun mijlpalen nog zien, Gelukkig kan ik mijn liefde iedere dag zien. Gelukkig kan ik steeds weer zien hoe mijn lieve mams mijn rots in de branding is. Gelukkig kan ik nog zoveel gaan zien in het leven en dat is veel belangrijker dan wat jij niet ziet.
Heb je mijn verhaal al gelezen, hoe ik aan die onzichtbare restverschijnselen ben gekomen? Je leest het hier.
Wil je meer over de restverschijnselen van een CVA weten weten? Kijk dan even op www.hersenletsel-uitleg.nl
Tja, Yvon. Zo gaat t bij mij ook zo ongeveer.
want je heb ook NAH? komt beetje bot over toch zo..?
Jetty, Inge heeft zelf ook NAH inderdaad en ik weet zeker dat ze het goed bedoelde hoor 🙂 X
Balen soms he, Inge?
😘😘😘😘😘
🙂 xxx
Jemig, heel bekend verhaal hoor. Maar je kunt het veel mooier verwoorden dan ik het zelf kan.
Mij is hetzelfde overkomen als jou, uiterlijk geen gebreken, maar ik weet donders goed dat mijn hersenpan een flinke opdonder gehad heeft. Mijn werk kon ik ook niet meer doen als ICT netwerkbeheerder. Dat was mijn passie, mijn grote hobby, het hield zo maar op.
Mijn vrouw werkt bij mensen die hetzelfde is overkomen dan mij is overkomen, dit heeft ze in het hele traject waarin ik heb gezeten zo vaak te kennen aan de artsen, Maar men bleef volhouden dat ik een burn-out had. Na heel veel bezoeken bij verschillende artsen werd er eindelijk één wakker die het eens was met mijn vrouw en de weg werd ingeslagen om dat te onderzoeken. En je raad het al, ik had meerdere CVA’s gehad.
Nu ben ik al een jaar of 4 bij de deur, en heb er eindelijk vrede mee, maar ben veel vrienden kwijtgeraakt. Of eigenlijk mag j het geen vrienden noemen, want die laten je niet vallen wanneer je zoiets gehad hebt. Knap dat je het zo keurig verwoord hebt. We komen er wel, ooit !!!!
Bedankt voor je reactie Johan. Wat vervelend dat het zo lang heeft geduurd voor je een juiste diagnose kreeg, dit lees ik nog veel te vaak. Ook bij mij heeft het veel te lang geduurd eigenlijk. Ik had uiteindelijk de mazzel dat ik voor het huis van een vaatchirurg viel en zag meteen wat er aan de hand was, maar ik liep al zo lang met klachten. Achteraf kreeg ik te horen “Tja op jouw leeftijd doen we niet zo snel een scan”, terwijl ik zoveel lotgenoten ken die dit op jonge leeftijd mee hebben gemaakt.
Fijn in ieder geval dat je er vrede mee hebt, ik heb daar best nog wel eens moeite mee hoor.
Je hebt het heel goed verwoord ! Superrr!
Dank je wel Els, fijn om te lezen!
Mensen ordelen snel Von😘helaas
Helaas wel Olga X
Hallo Yvon , ook voor mij helaas een herkenbaar verhaal. Ik denk dat veel NAH ers hier mee worstelen. Sterkte 🌻🌻
Hoi Lianne, aan de ene kant fijn dat het herkenbaar is, dat ik niet alleen ben, maar toch ook heel vervelend voor jou dat het herkenbaar is voor je! Jij ook sterkte!
Wat heb je dat weer mooi van je af geschreven, en wat laat je toch weer zien wat een prachtmens je bent ( zou je dat van je moeder hebben? 😂) ik zou dit bericht wereldwijd willen delen, om lotgenoten een steuntje in de rug te geven, en om anderen een beeld te geven van het niet zichtbare letsel bij NAH . Lieverd , ik ben mega trots op jou! ❤️
Echt mooi geschreven, heel veel respect voor jou, het zal niet altijd gemakkelijk voor je zijn, maar je doet het toch maar wel allemaal, geweldig!! En ja , je bent een prachtmens, zo moeder zo dochter! Mijn zusje Henny had me verteld over je beroerte, heel goed van je dat je er zo over kan schrijven! Yvonne ik wens je heel erg veel sterkte met alles!!
Lieve groetjes van May, zusje van Henny.
Wat een lieve reactie May! Dank je wel!
Ik weet wel zeker dat ik dat dan van mijn moeder heb <3
💖😘
🙂 X
Prachtig geschreven yvon!!! je bent een top mama en vrouw!
Lief! 🙂 Dank je wel! X
Oei, een en al herkenbaarheid, maar volgens iedereen kan ik nog werken, dat ik iedere middag naar bed ga moet je maar voor lief nemen. Een dagje weg is voor mij inderdaad een aanslag van weken. Pffff. Wat zou ik soms zo graag voor 1 dagje de oude zijn, 1 dagje maar!
Bedankt voor je reactie Marjolein! Hier heb ik daar ook lang tegenaan gelopen bij de bedrijfsarts. Ik kon naast mijn werk niets meer, ik was gesloopt. Ik moest dan maar een schoonmaker inhuren en mijn kinderen 50% bij mijn ex (die full-time in wisseldiensten werkte) doen en ze verder nog wat meer bij mijn moeder dumpen, want dan kon ik wel werken. Ik kon werken en hoe het dan thuis ging was hun probleem niet. Onmenselijk gewoon.
Erg herkenbaar;) mooi verwoord.
Dank je wel, Joost!