Fien is vorig jaar vier geworden en zit nu dus op de basisschool. Ze heeft veel vriendjes en vriendinnetjes dus ze kreeg al snel haar eerste uitnodiging voor een feestje. Dat vond ze uiteraard helemaal geweldig, maar ook wel erg spannend. Ze werd aan de deur verwelkomt door een groep klasgenootjes en zo mee naar binnen getrokken dus ik kon meteen weer gaan. Toen Fien laatst werd uitgenodigd om op het feestje van haar buurjongetje te komen had ze er ook weer erg veel zin in, maar ondanks dat ze daar al vaak heeft gespeeld en dat nooit een probleem is geweest, durfde ze nu niet naar binnen. Ik ben met haar mee naar binnen gegaan, ze klampte zich aan me vast dus ik ben even gebleven en toen afgesproken met haar dat ze gewoon weer naar huis kon als ze niet meer wilde. Ik had verwacht dat ze mij vergeten zou zijn zodra ik de deur uit was. Niet dus. Na een uur stond ze alweer voor de deur. Te spannend 🙁
Een paar weken geleden kreeg ik een appje van de moeder van F. Of Fien thuis over een feestje had verteld (dat had ze niet)? Ze had namelijk heel enthousiast de uitnodiging voor het feestje van F. aangenomen, maar gaf die vervolgens ook weer terug en zei dat ze niet wilde. De volgende dag heb ik dit met Fien besproken en ze gaf aan dat ze inderdaad niet wilde. Ze wilde mij niet missen en vond het een beetje te spannend. De schat. Ik wilde er niet te lang over door gaan dus heb het verder maar even laten rusten. Toen ze een paar dagen later hoorde dat ze naar een binnenspeeltuin zouden gaan met het feestje wilde ze toch wel graag mee.
Tot de dag van het feestje. Toen werd het toch wel weer erg spannend. Ik sprak met haar af dat we heen zouden gaan om het cadeautje te brengen en als ze dan weer met me mee naar huis zou willen was dat ook prima. Deal. Ze wilde blijven. Maar ik mocht niet weg. Dikke tranen als ik ook maar een paar centimeter bij haar uit de buurt ging. En dus bleef ik nog even tot de cadeautjes werden verstopt. En tot ze allemaal gevonden waren. En uitgepakt. En tot de cakejes waren versierd. En tot de cakejes op waren. En net toen ik haar mee naar huis wilde nemen besloot ze toch mee te gaan naar de binnenspeeltuin.
Toen ik haar in de auto van de vader van F. hielp en ik de deur dicht wilde doen toch weer tranen. En mijn hart brak. Ik zag de tweestrijd bij haar. Ze is gek op haar vriendinnetjes, speelt het liefst iedere dag, de hele dag met ze en dan nu ook nog naar de binnenspeeltuin waar ze zo gek op is… maar dan wel zonder mij. Ik vertelde haar dat ze met me mee naar huis mocht, maar dat ze ook mee kon gaan en ik haar meteen op zou komen halen als ze naar huis zou willen gaan. Dat wilde ze uiteindelijk wel. Toen ik de deur van de auto dicht deed stroomde de tranen over haar wangen en zag ik nog steeds de twijfel in haar ogen. Haar blik raakte mij diep in mijn moederhart en er vormde zich een knoop in mijn maag. Toen ik op de fiets stapte heb ik maar niet meer omgekeken en ben ik met tranen in mijn ogen weggefietst.
Het eerste kwartier dat ik weer thuis was dacht ik bij iedere witte auto die langs reed dat Fien toch thuisgebracht werd, maar een half uur later kreeg ik een appje met een foto van een vrolijke Fien in het krijspaleis. Wat kun je toch blij worden van een simpel appje.
Photo by Jennie Brown on Unsplash
Wat is het toch een heerlijk ding, en wat heb je dat weer geweldig omschreven, zo levend dat je het als een film voor je ziet afspelen, klasse! <3
lief 🙂 X
Ik zit met terugwerkende kracht te lezen. Ik kan het me nog goed herinneren. Zo knap van haar dat ze toch meeging en van jou dat je haar genoeg vertrouwen gaf en het gevoel dat het haar wel ging lukken.
Liefs van de mama van F. 😊