Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen…

… maar ik wel. Ik leer echt wel van iedere keer dat ik de fout in ga hoor, maar waarom ik het dan toch steeds weer doe?

Ik vind het, zelfs na 9 jaar nog steeds lastig om mijn grenzen te herkennen. En zelfs als ik dat wel doe is het meestal al te laat, moet ik simpelweg door of wil ik gewoon graag door. Met vier kinderen is het leuk om te proberen te plannen, om je voor te nemen die grenzen wel te herkennen en om er niet overheen te gaan, maar in de praktijk is dat vrij onmogelijk. En daar kwam ik vorige week weer keihard achter.

We hadden nogal een druk weekend. Vrijdag Jazzlyn jarig en feestdag op school van Fien en Rivaro waarvoor ik 2 uur lang in een drukke circustent zat, zaterdag een etentje met familie en zondag de verjaardag van Jazzlyn vieren. Heel leuk allemaal, maar iets te veel van het goede, niet goed gepland dus. Alweer. Dan vooraf en achteraf maar goed mijn rust pakken om de vermoeidheid toch een beetje te beperken.

 Maar helaas, voor het weekend een ziek kleutertje en na het weekend een flink zieke dreumes en dat bleef hij de rest van de week. Voor het weekend alvast ‘voorrusten’ zat er dus niet in, maar na het weekend bijkomen ook niet. Story of my life.

Rust plannen in een druk gezin is dus lastig. Er lijkt altijd wel iets tussen te komen. Hoe ik dan toch aan wat rust *probeerde* te komen afgelopen week? De ochtenden dat Tony thuis was ben ik veel gaan wandelen in een rustig gebied hier vlakbij waar op een enkele fietser na geen verkeer komt en waar het heerlijk stil is. Zo kon ik na de drukke start van de dag toch even ‘ontprikkelen’. Met Kaeden gaat het gelukkig steeds beter, waardoor zijn ritme weer wat terugkomt en ik weer wat meer kan rusten. Al klop ik dat meteen maar af, want anders is het natuurlijk vragen om problemen 😉

Ik ben blij dat ik er voor mijn kinderen kan zijn op deze momenten en ik heb me er maar bij neergelegd dat het niet anders is dat ik soms even moet doorbikkelen voor ik weer wat kan bijtanken.