Sinds mijn infarct is het spontane er wel een beetje vanaf. Niet meer spontaan een avondje stappen, niet spontaan een etentje of een dagje weg. Ik moet contant de afweging maken of iets wel of niet kan met mijn beperkte energie en het dan zorgvuldig plannen.
Afgelopen week waren wij uitgenodigd voor de bekendmaking van de winnaars van de verkiezing Speelgoed van het jaar in Nemo Amsterdam. Het viel precies op de stakingsdag van de leerkrachten dus dat kwam voor ons goed uit. Helaas besloten de meeste leerkrachten van Rivaro niet te gaan staken, had Jazzlyn geen zin en moest Tony werken. Ik ging dus alleen met de kleintjes. We hadden er alle 3 zin in, al wist ik vooraf al dat dit aardig wat energie zou kosten.
Voordat het evenement begon mochten we eerst nog even het museum gaan verkennen. Wat was het druk! Een overvloed aan prikkels kwam mij tegemoet. Ik had even de neiging om weer naar buiten te rennen. Maar alles voor de kindjes he, dus heb ik mezelf herpakt en toch een kort rondje gedaan met de bengels. Even doorbijten dan maar. Het dak was favoriet bij ze. Lekker in het zonnetje en heerlijk rustig, daar zijn we dus extra lang gebleven.
Het evenement zelf was top geregeld en de kids hebben zich super vermaakt. Het was zelfs zo goed geregeld dat de kinderen onder toezicht met het genomineerde speelgoed konden spelen zodat ik rustig naar de presentatie kon kijken. Ze hebben zich zo goed vermaakt deze dag. Daar doe ik het voor.
We waren alle 3 uitgeput tegen de tijd dat we in de trein terug zaten. Spitstijd, dus topdrukte (lees: nog meer prikkels). De kinderen nog hyper. Ik overprikkeld. Super combi. Echt. Maarrr ik heb het overleefd.
En nu was het even een paar dagen k*t. Als ik mazzel heb ben ik er met een paar dagen wel weer een beetje, als ik minder mazzel heb duurt het een week. Ik moet met dit soort dagen echt rekening houden en voor mezelf bepalen of het het waard is. Constant plannen, niet alleen zodat ik achteraf genoeg kan rusten (voor zoverre dat mogelijk is met 4 kinderen), maar ook vooraf, want oververmoeid aan zoiets beginnen is gegarandeerd een drama. Dat is soms lastig. Ik hou namelijk van gezelligheid, uitstapjes, onder de mensen zijn. En ik hou helemaal niet zo van plannen. Maar ik wil leven. Genieten. Dus bepaal ik meestal dat het het waard is en neem ik het plannen en de vermoeidheid daarna maar voor lief.
Dat het plannen niet altijd vlekkeloos gaat kun je hier lezen 😉
Mocht je het leuk vinden, de winnaars van de Verkiezing Speelgoed van het jaar vind je hier
topper, je doet het toch maar allemaal, dikke respect voor mijn meisje xxx
Xxx
Yvonne, je hebt een bewuste keuze gemaakt en 2 van de 4 kinderen thuis gelaten ? Waren de 2 andere kinderen bij iemand ondergebracht ? Ik vind het ontzettend knap van je met 4 kinderen de gehele boel organiseren. Ja je weet waar je aan begint en zal het altijd afmaken.
Zo zit ik ook in elkaar en dan de volgende dagniet te veel moeten en goed uitrusten is verstandig, Yvonne, heb jij wel eens gehoord van de lepeltjes theorie, daar hebben wij in het begin vele maken MEE geoefend ? u gaat het bij mij al een heel stuk beter maar soms ga ik de mis is en ben ik vergeten op de weekkalender en in mijn agenda te kijken voor morgen. Wat voel ik me dan dom, dommer en domste. Dan maar effe ’n belletje doen hahaha en meestal is het geen probleem. De mensen kennen mij goed genoeg. De nah. beperkingen blijven zichtbaar en daar zit ik dam mijn hele verdere leven aan vast. Ik hoop, bidt en vertrouw erop dat dit sporadisch voorkomt en dan zeg ik sorry dat was mijn nah. Ik mag dat niet meer doen volgens mijn vrouw en ga effe bellen en excuus aan bieden en dan beloof ik beterschap natuur ook voor mezelf en ik hoop dat het niet meer gebeurd. Yvonne ik wens je sterkte in jouw strijd en veel suc6 en toi, toi, toi. Met natuurzuivere zoete groentjes en houdoe van Wim Staal of in speudo stadse boer Wi(lle)m Tel.
Hallo Wim,
Bedankt voor je reactie! Het was geen bewuste keuze om de andere 2 kinderen niet mee te nemen, maar zij hadden beide geen vrij en de oudste ook geen zin. Zij zijn 12 en 16 jaar dus redden zichzelf gelukkig prima thuis. De lepeltjes theorie ken in niet, ik ga hem googlen! En wat betreft de agenda, goed van je dat je dan even belt om excuses te maken. Ik weet dat dat ook niet makkelijk is.
Groeten, Yvonne