Het is de vraag die ik de afgelopen 10 jaar regelmatig heb ‘moeten’ beantwoorden: Ben je niet bang dat het nog een keer gebeurd?
Heel eerlijk? Ja, ik ben nog steeds af en toe wel bang dat ik nog een infarct krijg. Toen het net gebeurd was ging ik geen meter de deur uit zonder telefoon. Ik balde zo’n beetje iedere 5 minuten mijn vuist om te zien of mijn hand het nog deed en bij ieder steekje in mijn hoofd brak het zweet me uit. Zo erg is het gelukkig niet meer, maar of de angst ooit helemaal weg gaat? Ik betwijfel het.
Volgens de neuroloog is voor mij de kans op een herseninfarct nu net zo groot als voor een gezond persoon, doordat ik de rest van mijn leven bloedverdunners slik. Als mogelijke oorzaak is de pil genoemd. Die risicofactor is er niet meer, want die slik ik niet meer, net als andere vormen van anticonceptie die hormonen bevatten. Maar dat was maar een mogelijke oorzaak. De daadwerkelijke oorzaak is nooit gevonden en wordt waarschijnlijk ook nooit gevonden.
Daarom denk ik dat de angst nooit helemaal weg zal gaan. Dat ik altijd wel een beetje bang zal zijn voor herhaling. Ik heb nooit het idee gehad dat gesprekken met een psycholoog veel zin hebben gehad. Veel lotgenoten hebben baat (gehad) bij EMDR therapie, maar dat was niet echt mijn ding. Het vertrouwen is met de jaren wel steeds een beetje meer terug gekomen. Er zijn echt nog wel momenten dat ik in de stress schiet hoor, maar die momenten zijn gelukkig niet zo vaak meer aanwezig. En ik laat ze zeker mijn leven niet beheersen.
Meer over mijn infarct lezen? Ik schreef er een blog over. Lees hem hier.
